سفارش تبلیغ
صبا ویژن

همه چیز درباره مهاجرت از ویندوز به لینوکس

شاید بتوان ادعا کرد که ویندوز 10 به عنوان موفق‌ترین نسخه‌ی ویندوز تا کنون شناخته شده است. چرا که نسبت به نسخه‌های قبلی ویندوز سریع‌تر عمل می‌کند، گزینه‌های متنوع بیشتری دارد و از امنیت بالاتری برخوردار است.

اما روی دیگر سکه هم وجود دارد. این بار مایکروسافت تشنه‌تر از همیشه به دنبال اطلاعات خصوصی کاربران است. مایکروسافت می‌خواهد بداند که شما از کدام نرم‌افزارها استفاده می‌کنید و در چه فاصله‌ی زمانی بروزرسانی‌ها را انجام می‌دهید و در نهایت این که ویندوز 10 همچنان یک ویندوز است و در برابر ویروس‌ها و بدافزارها مقاومت چندانی ندارد.

به همین دلایل، خیلی از کاربران ویندوز پس از مدتی ‌ترجیح می‌دهند که به لینوکس مهاجرت کنند. در ادامه راهکارهایی را به شما پیشنهاد خواهیم داد تا با خیال راحت وارد دنیای لینوکسی‌ها شوید:
توزیع مناسبی از لینوکس را انتخاب کنید

در طول 20 سال گذشته، لینوکس از یک پدیده‌ی غیر قابل درک به یک سیستم عامل مناسب برای بسیاری از کاربران شناخته شده است.

اوایل که لینوکس به عنوان سیستم عامل به دنیا معرفی شد، با سخت‌افزارها چندان سازگاری نداشت، ضمن این که با نقص‌هایی همراه بود. طبیعتا با چنین ویژگی‌هایی اقبال عموم به سیستم عامل‌های مرسومی ‌چون ویندوز و مکینتاش بیشتر بود. اما اکنون لینوکس به مرحله‌ای رسیده است که راه‌اندازی و استفاده از آن به سادگی ویندوز و OS X است.

با وجود این که هزاران توزیع متنوع از لینوکس در دسترس است، اما بیشتر آن‌ها به عنوان یک سیستم عامل مناسب محسوب نمی‌شوند. بعضی از این توزیع برای انجام اهداف خاصی مانند ساخت جلوه‌های دیجیتالی یا مقاصد علمی ایجاد شده‌اند. بعضی توزیع‌ها مانند Devuan برای ساخت بیانیه‌های سیاسی کاربرد دارند. بعضی از توزیع‌ها هم مانند توزیع هانا مونتانا و توزیع جاستین بیبر جنبه‌ی شوخی دارند‌‌.

به همین دلیل تعداد کاربران بعضی از این توزیع‌ها انگشت‌شمار هستند. برای انتخاب یک توزیع مناسب به منظور انجام کارهای مرسوم، بهتر است روی توزیعی تمرکز کنید که بیشترین تعداد کاربر را دارد. در حال حاضر توزیع اوبونتو (و دیگر توزیع‌های اوبونتو مانند) توانسته است محبوب‌ترین توزیع از نظر کاربران شناخته شود.

حتی این امکان برای شما فراهم است که از ابتدا رایانه‌ای بخرید که اوبونتو در آن نصب شده است. برای مثال، کمپانی Dell که یک تولید کننده مطرح رایانه است، در بعضی از محصولات خود اوبونتو را نصب کرده است.

البته در اکثر نسخه‌های تجاری لینوکس، توزیع اوبونتو و دیگر توزیع‌های اوبونتو-محور وجود دارد. چنانچه تمایل دارید از دیگر توزیع‌های لینوکس استفاده کنید ممکن است که درگیر پیچیدگی‌های آن‌ها شوید.
پرینتر و دیگر لوازم جانبی

شاید برای شما این سوال پیش بیاید که ارتباط لینوکس با سخت‌افزارهای جانبی مانند پرینتر، اسکنر و دیگر تجهیزات چگونه است.

در بعضی شرکت‌ها و ادارات برای خرید سیستم‌های رایانه خیلی هزینه نمی‌کنند و از مدل‌های ارزان‌قیمت استفاده می‌کنند. از طرفی این دستگاه‌ها با بعضی سخت‌افزارهای دیگر مانند کارت‌های گرافیک رده بالاسازگاری ندارند.

در مورد سازگاری لینوکس با سخت‌افزارها هیچ جای نگرانی وجود ندارد و به خوبی می‌تواند تجهیزات جانبی مانند هدست‌های USB، وب کم‌ها، کیبورد و ماوس را شناسایی کند.

حتی وقتی صحبت از پرینترها می‌شود، لینوکس می‌تواند عملکرد رضایت‌بخشی از خود نشان دهد. خوشبختانه به علت استفاده از سیستم یکپارچه‌ی CPUS در ساخت پرینترها، آن‌ها می‌توانند با پلت‌فرم‌های مختلف سازگار باشند. اما نکته‌ی تردیدآمیز ماجرا اینجا است که در وبسایت اوبونتو لیستی از پرینترهای سازگار با آن آورده شده است.

با این حال، برای این که خیال‌تان آسوده باشد می‌توانید از نرم‌افزار HP ePrint استفاده کنید. با کمک این برنامه می‌توان فایل‌های پیوست شده در ایمیل را چاپ کرد.
انتقال فایل‌ها از ویندوز به لینوکس

پس از این که توزیع مورد نظر را در سیستم‌تان نصب کردید، لازم است که بعضی فایل‌های خود را به سیستم عامل جدید منتقل کنید. برای انجام این کار چند روش پیشنهاد می‌شود:

اولین و شاید ساده‌ترین راه حلی که به ذهن می‌رسد این است که فایل‌های خود را از طریق یک هارد اکسترنال به سیستم جدید منتقل کنید.

چنانچه مایل باشید می‌توانید از طریق یک شبکه‌ی اشتراک فایل، فایل‌ها را به پلت‌فرم جدید انتقال دهید.

اما این روش خیلی پیشنهاد نمی‌شود. دلیلش هم ساده است. اگر یک سیستم مجهز به ویندوز در شبکه به باج‌افزار (ransomware) آلوده شده باشد، این بدافزار به تمام فایل‌های شما نفوذ خواهد کرد.

خوشبختانه سرویس‌های اینترنتی موجود می‌توانند عملیات انتقال فایل را انجام دهند. اگر تعداد فایل‌های شما برای انتقال زیاد باشد، در استفاده از دراپ باکس (Dropbox) و SpiderOak محدودیت خواهید داشت .اما وجود بیت تورنت (BitTorrent) می‌تواند مشکل را تا حدودی حل کند.

استفاده از نسخه‌ی رایگان بیت‌تورنت با محدودیت‌های زیادی در انتقال فایل همراه است. البته این محدودیت‌ها واقعا غیر منصفانه است چرا که شما قرار نیست از سرورهای تورنت استفاده کنید و فقط می‌خواهید از آن برای انتقال فایل بهره ببرید.

بزرگ‌ترین ایرادی که تورنت دارد این است که در مقایسه با کپی مستقیم داخل‌هارد، اطلاعات را با سرعتی خیلی کم انتقال می‌دهد. چنانچه محدودیت ISP هم داشته باشید، انتقال فایل خیلی کندتر از حالت معمول انجام خواهد شد. متاسفانه به علت این که نمی‌توان ترافیک‌های مجاز تورنت را از نوع غیرمجاز تفکیک کرد، از یک نسخه‌ی درمانی برای هر دو حالت استفاده می‌شود.

اگر از بابت طول کشیدن زمان نگرانی ندارید و اشکالی نمی‌بینید که رایانه‌ی شما یک شب روشن باقی بماند می‌توانید از بیت تورنت استفاده کنید.
انتخاب جایگزین برای آفیس

در استفاده‌ی شخصی از رایانه، بحث مدیریت اسناد و مدارک از اهمیت بالایی برخوردار است. ممکن است انتظار داشته باشید که نرم‌افزارهای مایکروسافت آفیس روی لینوکس قابل نصب باشند اما در واقع چنین نیست.

خیلی قاطع می‌توان گفت که هیچ نسخه‌ای از مایکروسافت‌ آفیس برای لینوکس وجود ندارد. با این حساب باز هم جای نگرانی نیست. چرا که با کمک آفیس تحت وب می‌توانید کار خود را راه بیاندازید و اگر هم اصرار دارید که یک نرم‌افزار آفلاین داشته باشید می‌توانید از دو نسخه‌ی آفلاین که در ادامه به معرفی آن خواهیم پرداخت، استفاده کنید.
اوپن آفیس (OpenOffice) یا لیبره آفیس (LibreOffice)؟ کدام یک انتخاب بهتری است؟

بیایید نگاه عمیقی به این دو برنامه داشته باشیم. با وجود آن که اوپن آفیس و لیبره آفیس اغلب با یکدیگر اشتباه می‌شوند، تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند.

داستان به سال 1999 برمی‌گردد. در آن زمان شرکت آمریکایی Sun Microsystems از یک استارتاپ آلمانی به نام StarDivision خواست که روی یک برنامه‌ی متن باز به نام StarOffice کار کند. Sun به سرعت نام برنامه را به OpenOffice تغییر داد و آن را در انجمن برنامه‌های متن باز ارائه کرد و این برنامه با اسقبال فوق العاده‌ای مواجه شد.

اما این نسخه‌ی همه چیز تمام نتوانست سود مالی برای سازندگان خود فراهم کند. در سال 2010، اوراکل شرکت Sun را خریداری کرد.

اوراکل یکی از طرفداران سرسخت برنامه‌های متن باز است. بعد از گذشت چند سال، توسعه‌دهندگان اوپن آفیس، نقص‌های آن را رفع کردند و اسم برنامه را لیبره آفیس گذاشتند. از آن به بعد اوپن آفیس رقیب سرسخت لیبره آفیس شد.

(دقیقا مشابه اتفاقی که برای MySQL افتاد. بعضی از توسعه دهندگان ناراضی از MySQL نقص‌های آن را برطرف کردند و رقیب جدیدی به نام MariaDB برای آن ساختند.)

اوراکل هم از صرافت حفظ اوپن آفیس افتاد و در سال 2011 آن را به بنیاد آپاچی واگذار کرد که از آن زمان تا کنون زیر نظر این بنیاد قرار دارد.

از نظر ارزش‌گذاری رسمی‌ هر دو محصول جایگاه برابری دارند. با هر دوی آن‌ها می‌توان مانند پاورپوینت مطلبی را ارائه داد یا مانند اکسل با صفحات گسترده سر و کار داشت و نمودار رسم کرد. البته لیبره آفیس امتیازاتی نسبت به اوپن آفیس دارد.

در توسعه‌ی لیبره آفیس از استراتژی بهتری استفاده شده و همین موضوع باعث شده است که در زمینه‌ی امنیت و عملکرد، بروزرسانی سریع‌تری داشته باشد. لیبره آفیس حتی از مایکروسافت آفیس هم عملکرد رضایت‌بخش‌تری دارد و از لحاظ ظاهری نسبت به مایکروسافت زیباتر است.

به همین دلیل دو توزیع اوبونتو و لینوکس مینت (Linux Mint) جزو پرطرفدارترین توزیع‌ها است. چرا که لیبره آفیس را در برنامه‌های پیش‌فرض خود دارند. بنابراین پس از مهاجرت به لینوکس نگران نصب آفیس نباشید.
سازگاری با اسناد مایکروسافت آفیس

در اکثر مواقع، لیبره آفیس سازگاری خوبی نسبت به مایکروسافت آفیس از خود نشان داده است. البته این امکان وجود دارد در بعضی مواقع مجبور شوید فایل مایکروسافت را در لینوکس ویرایش کنید.

اما در اینجا نکته‌ای وجود دارد که باید به آن توجه کنید؛ چنانچه با سندی کار می‌کنید که در آن VBA (اپلیکیشن‌های ویژوال‌بیسیک) به کار رفته یا از ماکروها برای فعال سازی‌های خودکار استفاده شده است، در لیبره آفیس با مشکل مواجه خواهید شد. چرا که لیبره آفیس به علت وجود تفاوت‌های اساسی در زبان برنامه‌نویسی، سازگاری خیلی کمی با این نوع فایل‌ها دارد.

راه‌اندازی مایکروسافت آفیس

آخرین نسخه‌ای که مایکروسافت برای آفیس ارائه داده، فوق‌العاده است. اگر شما باز هم اصرار دارید که از مایکروسافت آفیس استفاده کنید، کاملا حق دارید.

متاسفانه امکان استفاده از مایکروسافت آفیس 2013  توسط لینوکس CrossOver یا Wine امکان پذیر نیست. اما روی نسخه مایکروسافت آفیس 2010 می‌توانید حساب کنید و آن را از طریق لینوکس CrossOver اجرا کنید. برنامه‌ی virtual machine هم می‌تواند در راه‌اندازی مایکروسافت آفیس به شما کمک کند.
استفاده از آفیس به صورت آنلاین

این هم گزینه‌ی دیگری برای انتخاب است. البته منظور آن نسخه از آفیس است که در مرورگر شما قابل اجرا باشد. در حال حاضر دو برنامه‌ی معروف Google Docs و Zoho در محیط وب کاربرد دارند.

Office Online گزینه‌ی دیگری است که توسط مایکروسافت ساخته شده اما به اندازه دو برنامه‌ی قبلی شناخته شده نیست و شما می‌توانید به صورت رایگان از آن استفاده کنید.
استفاده‌ی شخصی از لینوکس

هر چند خیلی از برنامه‌ها دقیقا همان کارآیی که در ویندوز دارند را در لینوکس از خود نشان نمی‌دهند، باز هم لینوکس یک پلت‌فرم بسیار خوب برای کاربرهای شخصی محسوب می‌شود. ضمن این که از ویندوز سریع‌تر بوده و امنیت بیشتری دارد.

در حالی که با مهاجرت از ویندوز به لینوکس، بعضی از قابلیت‌های ویندوز را از دست می‌دهید، باز هم لینوکس تجربه‌ای است که ارزش این مهاجرت را دارد.


آموزش زبان برنامه نویسی جاوا: پکیج ها

وجود پکیج در جاوا بسیار مفید است و نبود آن باعث بروز مشکلاتی می‌شود. همانطور که قبلا هم اشاره کردیم، در برنامه‌های بزرگ و سازمانی، تعداد کلاس‌ها حتی به هزار تا هم خواهد رسید و از آنجایی که نام فایل java. باید با نام کلاسی که به صورت public تعریف شده است یکی باشد، ممکن است با مشکلاتی رو به رو شویم. به عبارت دیگر مدیریت کلاس‌ها به دلیل زیاد بودن آن‌ها دشوار می‌شود. اجازه دهید برای درک بهتر توضیحات فوق، مثالی را برای شما یادآوری کنم. در کامپیوتر خود وارد مدیریت فایل‌ها (File Manager یا File Explorer) و بعد وارد یکی از درایو‌ها مثلا درایو C شوید. در همان جا اگر بخواهیم دو فایل با نام‌ها و پسوند‌های یکسان ایجاد کنیم، با اروری مواجه می‌شویم که می‌نویسد در این مکان فایلی با این نام وجود دارد. اما اگر مجبور باشیم که در همان درایو C دو فایل با نام‌ها و پسوند‌های یکسان داشته باشیم، تنها راه حل، ایجاد یک دایرکتوری (Folder) دیگر است، و باید یکی از فایل‌ها را در داخل فولدر جدید قرار دهیم. در این صورت با اروری مواجه نمی‌شویم. مفهوم پکیج در جاوا هم دقیقا همین است. زیرا کلاس‌هایی که ما در جاوا ایجاد می‌کنیم، همگی در یک دایرکتوری ذخیره می‌شوند (یک فایل پروژه است و همه‌ی فایل‌های برنامه در آن فایل پروژه ایجاد می‌شوند)، بنابراین فقط می‌توانیم از طریق پکیج‌ها، در یک برنامه فایل‌هایی هم نام ایجاد کنیم. استفاده از پکیج‌ها فایده‌های دیگری هم دارد. از آنجایی که بسیاری از کلاس‌هایی که افراد یا شرکت‌ها می‌نویسند، جنبه‌ی کتابخانه‌ای (Library) دارند و ممکن است توسط شرکت‌های دیگر به صورت کتابخانه استفاده شود، بهتر است نام گذاری پکیج‌ها به گونه‌ای باشد که اگر دو کلاس هم نام در دو کتابخانه‌ی مختلف وجود داشته باشد و ما بخواهیم همزمان از دو کتابخانه در برنامه‌ی خود استفاده کنیم، تداخلی از لحاظ اسم و پکیج رخ ندهد. برای همین منظور شرکت Sun پیشنهاد کرده است که شرکت‌ها برای نام گذاری پکیج‌های خود از آدرس URL همان شرکت به صورت معکوس استفاده کنند (زیرا هر آدرس URL با دیگری فرق دارد). (بعضی از مطالب فوق از کتاب احمدرضا صدیقی گرفته شده است). ابتدا ما نحوه‌ی ساخت یک پکیج را در محیط توسعه‌ی اکلیپس به شما آموزش می‌دهیم.

ابتدا بر روی پروژه‌ی خود کلیک راست کنید و از منوی  New گزینه Package را انتخاب کنید. تصویر زیر:

package

سپس با پنجره‌ی زیر مواجه می‌شوید:

package01

همانطور که در قسمت Name مشاهده می‌کنید ما نام URL شرکت را به صورت معکوس یعنی: ir.zoomit نوشته‌ایم. فلسفه‌ی معکوس نوشتن نام پکیج‌ها این است که ما باید نام پکیج‌های خود را از کل به جز بنویسیم. یعنی دامنه‌ی ir یک دامنه‌ی کلی است و خیلی از سایت‌های دیگری هستند که با دامنه‌ی ir ثبت شده‌اند. اما zoomit یک نام جزئی‌تر از ir است و فقط مختص همین شرکت است. هرچه بخواهیم نام پکیج خود را جزئی‌تر کنیم، فقط کافی است یک نقطه (.) قرار دهیم و سپس نام دیگری را بنویسیم. وقتی نقطه قرار می‌دهیم، اکلیپس به صورت خودکار داخل دایرکتوری فعلی، یک دایرکتوری دیگری با نامی که ما تعیین کرده‌ایم ایجاد می‌کند. حالا اگر در قسمت Package Explorer اکلیپس دقت کنید، در زیرشاخه‌ی src یک پکیج با نامی که ما تعیین کرده‌ایم ایجاد شده است. تصویر زیر:

package

همانطور که مشاهده می‌کنید رنگ پکیجی که ایجاد کرده‌ایم سفید است. این به این دلیل است که در داخل این پکیج هنوز کلاسی وجود ندارد. به محض ایجاد یک کلاس در این پکیج، رنگ پکیج به قهوه‌ای تغییر می‌کند. حال در داخل این پکیج یک کلاس با نام Main ایجاد کنید (در آموزش قبلی نحوه‌ی ساخت کلاس توضیح داده شده است). بعد از ساختن کلاس Main، دوباره یک کلاس دیگر با همین نام (Main) در همان پکیج (ir.zoomit) ایجاد کنید. تصویر زیر:

package

همانطور که در پنجره‌ی بالا با یک مستطیل قرمز رنگ مشخص شده است، اکلیپس به ما یک ارور را نمایش می‌دهد و امکان ساختن چنین کلاسی را به ما نمی‌دهد. زیرا در حال حاضر کلاسی با نام Main در پکیج ir.zoomit قرار دارد. نکته‌ی دیگری که باید به آن توجه کنیم این است که ما می‌توانیم در همان لحظه‌ی ساختن کلاس، پکیج خود را هم ایجاد کنیم (در تصویر بالا با یک مستطیل آبی رنگ مشخص شده است). برای اینکه بتوانیم در همین برنامه یک کلاس دیگری با نام Main ایجاد کنیم، اقدام به ساخت یک پکیج دیگر مثلا با نام com.google می‌کنیم.
نکته: در نام گذاری پکیج‌ها بهتر است همواره از حروف کوچک الفبای انگلیسی استفاده شود.

به تصویر زیر دقت کنید:

com.google

همانطور که مشاهده می‌کنید کلاسی ساخته‌ایم با نام Main، اما در پکیج com.google. در این اینجا ما ساختن پکیج و کلاس را در یک مرحله انجام داده‌ایم. (یعنی وقتی بر روی پروژه‌ی خود کلیک راست می‌کنید، از منوی New گزینه‌ی کلاس را انتخاب کنید و در همانجا نام پکیج را هم بنویسید). به Package Explorer در اکلیپس توجه کنید:

pe

همانطور که در تصویر فوق واضح است ما به وسیله‌ی پکیج‌ها در یک برنامه، دو فایل جاوا با نام‌های یکسان ایجاد کرده‌ایم (بدون دریافت هیچگونه اروری). نکته‌ی دیگری که وجود دارد این است که ما می‌توانیم در داخل یک پکیج، یک پکیج دیگر نیز ایجاد کنید. حالا می‌خواهیم در داخل پکیج com.google یک پکیج دیگری ایجاد کنیم. بنابراین چون پکیج جدید قرار است زیر مجموعه‌ی پکیج com.google باشد، باید از ادامه‌ی نام فعلی پکیج (com.google)، نام پکیج جدید (com.google.java) را انتخاب کنید. به تصویر زیر دقت کنید:

newpackage

به قسمت نام پکیج‌ها توجه کنید. من بین نام پکیج قبلی و نام پکیج جدید یک خط قرمز نازک کشیده‌ام. منظورم از کشیدن خط این بوده است که برای اینکه بخواهیم پکیجی زیر مجموعه‌ی یک پکیج دیگر باشد، باید حتما نام پکیج قبلی، در ابتدای نام پکیج جدید باشد. نام کلاس را هم دوباره Main در نظر گرفته‌ام که متوجه شوید حتی در یک پکیج هم با ایجاد پکیج‌های جدید می‌توان کلاس‌هایی با نام‌های یکسان داشت. (برای ایجاد یک پکیج در داخل یک پکیج دیگر، بر روی پکیج مورد نظر کلیک راست کرده و از منوی New گزینه‌ی Package را انتخاب کنید. یک نقطه قرار دهید و نام پکیج جدید را در ادامه‌ی نام پکیجی که نوشته شده است (بعد از نقطه)، بنویسید).

وضعیت فعلی Package Explorer را در زیر مشاهده می‌کنید:

com.google.java

حالا می‌خواهیم وضعیت پکیج‌هایی که ایجاد کرده‌ایم را در سیستم فایل مشاهده کنیم. برای این کار ابتدا از پروژه‌ی خود یک Properties می‌گیریم. برای اینکار بر روی پروژه‌ی خود کلیک راست کرده و آخرین گزینه یعنی Properties را انتخاب کنید. تصویر زیر:

properties

بعد از انتخاب گزینه‌ی مورد نظر با پنجره‌ی زیر مواجه می‌شوید و از آنجا محل Workspace (محل ذخیره سازی پروژه بر روی هارد) پروژه‌ی خود را نگاه کنید و به آدرس مورد نظر در سیستم فایل بروید. تصویر زیر:

workspace

Location محل ذخیره سازی پروژه بر روی سیستم فایل است. بعد از اینکه وارد محل آدرس مورد نظر شدید، با تصویر زیر مواجه می‌شوید.

src

اگر از محیط توسعه‌ی اکلیپس استفاده می‌کنید، نحوه‌ی چیدمان فولدر‌های موجود در دایرکتوری پروژه به صورتی است که در تصویر بالا مشاهده می‌کنید. اگر دقت کرده باشید تمام کلاس‌ها و پکیج‌هایی که در اکلیپس ایجاد کردیم، در زیر شاخه‌ی src بود (اگر دقت نکردید، دقت کنید!!!). بنابراین در اینجا هم برای دسترسی به پکیج‌ها و کلاس‌های خود وارد دایرکتوری src می‌شویم. تصویر زیر:

com

همانطور که مشاهده می‌کنید دو پکیجی که در شاخه‌ی اصلی (Root) فایل src ایجاد کرده‌ایم وجود دارد. همانطور که دیدید من بعد از نام دامنه (ir و com) یک نقطه قرار دادم، نقطه باعث می‌شود داخل دایرکتوری مورد نظر، یک فولدر دیگر با نامی که ما انتخاب می‌کنیم ایجاد شود. مثلا پکیج ir.zoomit، ابتدا فولدر ir ساخته می‌شود و سپس داخل فولدر ir، فولدری دیگر با نام zoomit ساخته می‌شود و بعد هم کلاسی که ایجاد کردیم (Main) داخل دایرکتوری zoomit قرار می‌گیرد. به تصویر زیر دقت کنید:

src

شماره‌ی 1 شاخه‌ی اصلی است. ابتدا دامنه را نوشته‌ایم (شماره‌ی 2)، یک نقطه قرار داده‌ایم و نام دیگری را نوشته‌ایم (شماره‌ی 3) و در آخر هم کلاس Main در آخرین فولدر ایجاد شده است (شماره‌ی 4).

همانطور که می‌دانید وقتی برنامه‌های جاوا کامپایل می‌شوند، کد‌های برنامه به بایت کد تبدیل می‌شوند و پسوند فایل هم از java. به class. تغییر می‌کند. اکلیپس فایل‌های کامپایل شده را در داخل فولدر bin قرار می‌دهد (به Location پروژه‌ی خود مراجعه کنید تا فولدر bin را مشاهده کنید). نکته‌ای که است در داخل فولدر bin هم تمام پکیج‌هایی که ما ایجاد کرده‌ایم (دقیقا به همان صورت) ایجاد می‌شود فقط پسوند فایل‌های برنامه عوض می‌شود.

تا اینجای کار ما با مفهوم پکیج آشنا شده‌ایم و نحوه‌ی ایجاد آن را هم یاد گرفته‌ایم. نکته‌ای که در کد نویسی باید به آن توجه کنید این است که اگر کلاس ما داخل پکیجی قرار دارد، در خط اول برنامه باید با استفاده از کلید واژه‌ی package نام پکیج را مشخص کنیم. مثلا کد کلاسی که در پکیج ir.zoomit قرار دارد باید به صورت زیر باشد:

package ir.zoomit;

public class Main {

}

اگر برای کلاسی که ایجاد می‌کنیم، پکیجی در نظر نگیریم، اکلیپس به صورت خودکار پکیجی با نام default package در نظر می‌گیرد. البته این default package اصلا وجود خارجی ندارد و فقط در Package explorer در محیط اکلیپس نشان داده می‌شود. تصویر زیر:

default package

حالا فرض کنید ما می‌خواهیم در کلاسی که در پکیج ir.zoomit قرار دارد، از کلاسی استفاده کنیم که در پکیج com.google است. ابتدا نام کلاس‌ها را تغییر می‌دهیم. برای تغییر نام کلاس، ابتدا کلاس مورد نظر را انتخاب کنید و سپس کلیک راست کنید. از منوی باز شده، ابتدا گزینه‌ی Refactor و سپس Rename را انتخاب کنید. تصویر زیر:

Refactor

نام کلاس‌ها در زیر تغییر کرده است و کلاسی که در شاخه‌ی روت (در داخل default package ایجاد کرده بودیم را حذف کردیم).

new-package

ابتدا کلاس Main که در پکیج ir.zoomit قرار دارد را باز کنید و متد main را هم در آن بنویسید. کد زیر:

package ir.zoomit;

public class Main {

    public static void main(String[] args) {

    }
}

حالا ما می‌خواهیم در این کلاس از کلاس SecondClass که در پکیج com.google.java است یک شی ایجاد کنیم. در این صورت ما حتما باید به صورت زیر از کلاس SecondClass استفاده کنیم:

package ir.zoomit;

public class Main {

    public static void main(String[] args) {
        com.google.java.SecondClass obj = new com.google.java.SecondClass();
    }
}

همانطور که مشاهده می‌کنید ما دقیقا باید نام کلاس را به همراه نام پکیج آن بیاوریم. زیرا SecondClass در یک پکیج دیگر قرار دارد و برای استفاده از آن حتما باید نام پکیج در ابتدای نام کلاس (SecondClass) آورده شود. اما همانطور که در کد مشاهده می‌کنید ما هر بار که بخواهیم از SecondClass استفاده کنیم باید نام پکیج را دقیقا بنویسیم که این کار هم سخت و زمان‌بر است و هم باعث شلوغ شدن کد‌های کلاس ما می‌شود. اما نگران نباشید؛ جاوا برای اینکار راه حلی را اندیشیده است. ما می‌توانیم از دستور import برای وارد کردن (import) کردن پکیج‌ها در کلاس خود استفاده کنیم. در این صورت ما یک بار پکیج‌ را import می‌کنیم و در طول برنامه هر چند بار که بخواهیم از کلاس مورد نظر بدون نوشتن نام کامل پکیج در ابتدای نام کلاس استفاده می‌کنیم. به کد زیر توجه کنید:

package ir.zoomit;

import com.google.java.SecondClass;

public class Main {

    public static void main(String[] args) {
        SecondClass obj = new SecondClass();
    }
}

دستور import را باید در ابتدای فایل برنامه بعد از معرفی پکیج قرار دهید. (یعنی اگر فایل برنامه در داخل پکیج است، در خط اول ابتدا پکیج آورده می‌شود و در خط‌های بعدی import‌ها نوشته می‌شوند. اما اگر پکیجی وجود نداشته باشد، خط اول برای import‌ها می‌شود). منظور این است که اگر import‌ها را داخل کلاس یا متد بنویسید با خطای کامپایل مواجه می‌شوید. در کد بالا هم ما بعد از معرفی پکیج، پکیج مورد نظر را import کرده‌ایم و در طول برنامه (همانطور که مشخص است) فقط از اسم کلاس استفاده کرده‌ایم (بدون آوردن نام پکیج در ابتدای آن).

حالا در داخل پکیج com.google.java یک کلاس دیگر با نام ThirdClass ایجاد کنید. تصویر زیر:

ThirdClass

فرض کنید بخواهیم از این دو کلاس که در پکیج com.google.java ساخته شده‌اند، در برنامه‌ی خود استفاده کنیم. بنابراین یک import دیگر به برنامه اضافه می‌شود (برای مشخص کردن کلاس ThirdClass). کد زیر:

package ir.zoomit;

import com.google.java.SecondClass;
import com.google.java.ThirdClass;

public class Main {
    public static void main(String[] args) {
        SecondClass obj = new SecondClass();
        ThirdClass obj1 = new ThirdClass();
    }
}

همانطور که مشاهده می‌کنید هر دو کلاس ما برای یک پکیج هستند، اما دو دستور import نوشته‌ایم. در این گونه مواقع می‌توانیم یک دستور import بنویسیم و بجای آوردن نام تک تک کلاس‌ها، از علامت * استفاده کنیم. * به این معنی است که تمام کلاس‌هایی که در پکیج com.google.java قرار دارد را import کند. به کد زیر توجه کنید:

package ir.zoomit;

import com.google.java.*;

public class Main {
    public static void main(String[] args) {
        SecondClass obj = new SecondClass();
        ThirdClass obj1 = new ThirdClass();
    }
}

همانطور که می‌بینید ما یک بار پکیج را import کرده‌ایم و از تمام کلاس‌های داخل آن در برنامه‌ی خود استفاده کرده‌ایم. در اینجا یک نکته‌ی دیگری وجود دارد که باید به آن اشاره کنیم. ابتدا در پکیج com.google نه پکیج com.google.java!!! یک کلاس دیگری با نام Test ایجاد کنید. تصویر زیر:

TestClass

به کد زیر توجه کنید:

package ir.zoomit;

import com.google.java.*;

public class Main {
    public static void main(String[] args) {
        SecondClass obj = new SecondClass();
        ThirdClass obj1 = new ThirdClass();

        Test t = new Test();
    }
}

کد بالا با خطای کامپایل مواجه می‌شود. چرا؟ ما که تمام کلاس‌های com.google.java را import کرده‌ایم، پس چرا با خطای کامپایل مواجه می‌شویم؟ علت این است که کلاس‌های پکیج com.google.java را import کرده‌ایم، پس چرا ایراد می‌گیرد؟ درست است که com.google.java زیر مجموعه‌ی پکیج com.google است، اما برای استفاده از کلاس‌هایی که در پکیج com.google قرار دارند، باید جدا کلاس‌های com.google را import کنیم. کد زیر:

package ir.zoomit;

import com.google.Test;
import com.google.java.*;

public class Main {
    public static void main(String[] args) {
        SecondClass obj = new SecondClass();
        ThirdClass obj1 = new ThirdClass();

        Test t = new Test();
    }
}

کد بالا صحیح است.

حالا فرض کنید ما دو کلاس هم نام در دو پکیج مختلف داریم. در حال حاضر ما کلاسی تحت عنوان Test در پکیج com.google وجود دارد. حالا یک کلاس دیگر با همین نام در پکیج com.google.java ایجاد کنید. تصویر زیر:

TwoTest

حالا ما می‌خواهیم از این دو کلاس Test در کلاس Main استفاده کنید. در اینصورت ما فقط باید یکی از کلاس‌ها را import کنیم و کلاس دیگر را به همراه نام کامل آن در کلاس استفاده کنیم. کد زیر:

package ir.zoomit;

import com.google.Test;

public class Main {
    public static void main(String[] args) {
        Test test = new Test();
        com.google.java.Test test2 = new com.google.java.Test();
    }
}

همانطور که مشاهده می‌کنید کلاسی که در پکیج com.google قرار دارد را import کرده‌ایم، اما کلاسی که در پکیج com.google.java قرار دارد را به همراه نام پکیج آن در برنامه نوشته ایم.
java.lang

کلاس‌های استاندارد جاوا در پکیجی با نام java تعریف شده‌اند و عملیات اصلی در زبان جاوا نیز در کلاس‌هایی در پکیج دیگری با نام lang (که مخفف language است) داخل java تعریف شده است. به عبارت دیگر کلاس‌های پایه‌ی جاوا در پکیجی با نام java.lang تعریف شده‌اند و برای استفاده از کلاس‌هایی که در این پکیج قرار دارند، نیازی به import کردن آن‌ها ندارید. این بدین معناست که تمام کلاس‌هایی که در پکیج java.lang قرار دارند به صورت ضمنی در تمام کلاس‌های جاوا import می‌شوند. کلاس String، کلاس Math، کلاس System از جمله کلاس‌هایی هستند که در پکیج java.lang قرار دارند.

یک نکته‌ی مهمی که وجود دارد این است که import‌ها فقط در فایل java. قرار دارند و وقتی که برنامه کامپایل و فایل class. تولید می‌شود، دیگر خبری از import‌ها نیست. یعنی کامپایلر هنگام کامپایل کردن برنامه، به کمک import‌ها، کلاس‌هایی که در برنامه استفاده شده است را متوجه می‌شود و اسم کلاس‌ها را با نام کامل آن‌ها جایگزین می‌کند (یعنی نام پکیج + نام کلاس). همچنین بهتر است که import‌های اضافی را از برنامه پاک کنید. هرچند هیچ تاثیری در اجرای برنامه ندارد (البته شاید کمی تاثیر در پروسه‌ی کامپایل داشته باشد) اما در بعضی از منابع آموزشی گفته می‌شود که وجود import‌های اضافی، گاهی باعث بروز باگ در برنامه می‌شود. پس بهتر است که import‌های خود را سازماندهی کنید. اگر از محیط توسعه‌ی اکلیپس استفاده می‌کنید، با نگه داشتن دکمه‌های ترکیبی Ctrl + Shift + O می‌توانید import‌های خودر را سازماندهی (Organize) کنید.
سطوح دسترسی در جاوا

در جاوا می‌توانیم برای کلاس‌ها، متغیر‌ها و متد‌ها سطوح دسترسی (Access Level)، با استفاده از کلید واژه‌ی خاصی مشخص کنیم. به این کلید واژه‌های خاص، تعیین کننده‌ی سطوح (Access Modifier یا Access Specifier) گفته می‌شود. این سه کلید واژه عبارت اند از: public, private, protected که در این جلسه فقط public و private را بررسی می‌کنیم (protected را در مبحث ارث بری بررسی می‌کنیم). سطوح دسترسی مفهومی بسیار راحتی دارند. به کد زیر توجه کنید:

package ir.zoomit;

public class Main {
    private int number = 0;
    public static void main(String[] args) {

    }
}

در کد بالا متغیری از نوع عدد صحیح (number) با مقدار 0 تعریف کرده‌ایم. اگر به ابتدای تعریف متغیر توجه کنید، این متغیر به صورت private تعریف شده است. وقتی یک فیلد یا متدی در یک کلاس به صورت private تعریف شود، آن فیلد و متد فقط در همان کلاس قابل استفاده است و در جای دیگر برنامه به آن متغیر و متد دسترسی نداریم. به عنوان مثال اگر ما از روی کلاس Main آبجکتی ایجاد کنیم تا به وسیله‌ی آن آبجکت بخواهیم به متد‌ها و متغیر‌های کلاس Main دسترسی پیدا کنیم، اجازه‌ی دسترسی به متغیر number را نداریم و اگر این کار را انجام دهیم با خطای کامپایل مواجه می‌شویم. کلید واژه‌ی public دقیقا نقطه‌ی مقابل private است. یعنی اگر ما فیلد یا متدی را به صورت public یا عمومی تعریف کنیم، در هر جایی از برنامه مستقیما به آن متد یا فیلد دسترسی داریم. سطح دسترسی دیگری نیز وجود دارد که کلید واژه‌ی خاصی ندارد. یعنی در اصل اگر ما یک متد یا فیلدی را بدون تعریف کردن حق دسترسی برای آن، در برنامه‌ی خود تعریف کنیم، سطح دسترسی آن متد یا فیلد اصطلاحا Package Access است. یعنی اگر مثلا یک متد در یک کلاس تعریف شود، فقط کلاس‌هایی که در پکیج مشترک با آن متد هستند می‌توانند به آن متد دسترسی داشته باشند، در غیر اینصورت دسترسی ندارند.
سطوح دسترسی کلاس‌ها

همانطور که می‌دانید برای نوشتن یک برنامه‌ی جاوا، ابتدا باید یک فایل متنی که پسوند آن java.است را انتخاب کنیم. مسلما هر برنامه‌ی جاوا کم کم نیاز به یک کلاس و یک متد (متد main) دارد تا اجرا شود. همانطور که برنامه‌ی ما می‌تواند شامل چندین متد باشد، همانطور هم می‌تواند شامل چندید کلاس باشد، اما با این شرط که فقط یک کلاس می‌تواند حق دسترسی عمومی یا public داشته باشد و نام فایل برنامه هم (که پسوند java.) دارد باید دقیقا همان نام کلاسی باشد که به صورت public تعریف شده است. کلاس‌های دیگری که ایجاد می‌کنیم باید به صورت Package Access تعریف کنیم (مسلما کلاس‌ها نمی‌توانند private باشند، چون در این صورت یک فایل اضافی در برنامه هستند. چون هیچ گونه دسترسی‌ به آن‌ها نداریم).

می‌خواهیم در محیط اکلیپس یک کلاس در پکیج ir.zoomit ایجاد کنیم. بنابراین بر روی پکیج مورد نظر کلیک راست کنید، از منوی New گزینه‌ی Class را انتخاب کنید. به تصویر زیر توجه کنید:

modifie

همانطور که در تصویر فوق با یک مستطیل قرمز رنگ مشخص شده است، در قسمت Modifiers، سطح دسترسی package را انتخاب کرده‌ایم. بنابراین کلاس ما به صورت زیر است:

package ir.zoomit;

class Test {

}

همانطور که مشاهده می‌کنید سطح دسترسی‌ مشخص نشده است (یعنی Package Access است).

در آموزش بعدی با مفهوم Encapsulation در برنامه نویسی شی گرا آشنا می‌شوید.
لینکدین

ما در شبکه‌ی اجتماعی لینکدین گروهی ایجاد کرده‌ایم با نام آموزش برنامه نویسی جاوا در زومیت. لطفا در این گروه عضو شوید و جدا از ارسال نظرات در سایت زومیت، در آنجا هم نظرات خود را بیان کنید تا کمبود‌های این دوره‌ی آموزشی رفع شود. لطفا در مورد حجم آموزش‌ها نظر دهید.


همه چیز درباره مهاجرت از ویندوز به لینوکس

شاید بتوان ادعا کرد که ویندوز 10 به عنوان موفق‌ترین نسخه‌ی ویندوز تا کنون شناخته شده است. چرا که نسبت به نسخه‌های قبلی ویندوز سریع‌تر عمل می‌کند، گزینه‌های متنوع بیشتری دارد و از امنیت بالاتری برخوردار است.

اما روی دیگر سکه هم وجود دارد. این بار مایکروسافت تشنه‌تر از همیشه به دنبال اطلاعات خصوصی کاربران است. مایکروسافت می‌خواهد بداند که شما از کدام نرم‌افزارها استفاده می‌کنید و در چه فاصله‌ی زمانی بروزرسانی‌ها را انجام می‌دهید و در نهایت این که ویندوز 10 همچنان یک ویندوز است و در برابر ویروس‌ها و بدافزارها مقاومت چندانی ندارد.

به همین دلایل، خیلی از کاربران ویندوز پس از مدتی ‌ترجیح می‌دهند که به لینوکس مهاجرت کنند. در ادامه راهکارهایی را به شما پیشنهاد خواهیم داد تا با خیال راحت وارد دنیای لینوکسی‌ها شوید:
توزیع مناسبی از لینوکس را انتخاب کنید

در طول 20 سال گذشته، لینوکس از یک پدیده‌ی غیر قابل درک به یک سیستم عامل مناسب برای بسیاری از کاربران شناخته شده است.

اوایل که لینوکس به عنوان سیستم عامل به دنیا معرفی شد، با سخت‌افزارها چندان سازگاری نداشت، ضمن این که با نقص‌هایی همراه بود. طبیعتا با چنین ویژگی‌هایی اقبال عموم به سیستم عامل‌های مرسومی ‌چون ویندوز و مکینتاش بیشتر بود. اما اکنون لینوکس به مرحله‌ای رسیده است که راه‌اندازی و استفاده از آن به سادگی ویندوز و OS X است.

با وجود این که هزاران توزیع متنوع از لینوکس در دسترس است، اما بیشتر آن‌ها به عنوان یک سیستم عامل مناسب محسوب نمی‌شوند. بعضی از این توزیع برای انجام اهداف خاصی مانند ساخت جلوه‌های دیجیتالی یا مقاصد علمی ایجاد شده‌اند. بعضی توزیع‌ها مانند Devuan برای ساخت بیانیه‌های سیاسی کاربرد دارند. بعضی از توزیع‌ها هم مانند توزیع هانا مونتانا و توزیع جاستین بیبر جنبه‌ی شوخی دارند‌‌.

به همین دلیل تعداد کاربران بعضی از این توزیع‌ها انگشت‌شمار هستند. برای انتخاب یک توزیع مناسب به منظور انجام کارهای مرسوم، بهتر است روی توزیعی تمرکز کنید که بیشترین تعداد کاربر را دارد. در حال حاضر توزیع اوبونتو (و دیگر توزیع‌های اوبونتو مانند) توانسته است محبوب‌ترین توزیع از نظر کاربران شناخته شود.

حتی این امکان برای شما فراهم است که از ابتدا رایانه‌ای بخرید که اوبونتو در آن نصب شده است. برای مثال، کمپانی Dell که یک تولید کننده مطرح رایانه است، در بعضی از محصولات خود اوبونتو را نصب کرده است.

البته در اکثر نسخه‌های تجاری لینوکس، توزیع اوبونتو و دیگر توزیع‌های اوبونتو-محور وجود دارد. چنانچه تمایل دارید از دیگر توزیع‌های لینوکس استفاده کنید ممکن است که درگیر پیچیدگی‌های آن‌ها شوید.
پرینتر و دیگر لوازم جانبی

شاید برای شما این سوال پیش بیاید که ارتباط لینوکس با سخت‌افزارهای جانبی مانند پرینتر، اسکنر و دیگر تجهیزات چگونه است.

در بعضی شرکت‌ها و ادارات برای خرید سیستم‌های رایانه خیلی هزینه نمی‌کنند و از مدل‌های ارزان‌قیمت استفاده می‌کنند. از طرفی این دستگاه‌ها با بعضی سخت‌افزارهای دیگر مانند کارت‌های گرافیک رده بالاسازگاری ندارند.

در مورد سازگاری لینوکس با سخت‌افزارها هیچ جای نگرانی وجود ندارد و به خوبی می‌تواند تجهیزات جانبی مانند هدست‌های USB، وب کم‌ها، کیبورد و ماوس را شناسایی کند.

حتی وقتی صحبت از پرینترها می‌شود، لینوکس می‌تواند عملکرد رضایت‌بخشی از خود نشان دهد. خوشبختانه به علت استفاده از سیستم یکپارچه‌ی CPUS در ساخت پرینترها، آن‌ها می‌توانند با پلت‌فرم‌های مختلف سازگار باشند. اما نکته‌ی تردیدآمیز ماجرا اینجا است که در وبسایت اوبونتو لیستی از پرینترهای سازگار با آن آورده شده است.

با این حال، برای این که خیال‌تان آسوده باشد می‌توانید از نرم‌افزار HP ePrint استفاده کنید. با کمک این برنامه می‌توان فایل‌های پیوست شده در ایمیل را چاپ کرد.
انتقال فایل‌ها از ویندوز به لینوکس

پس از این که توزیع مورد نظر را در سیستم‌تان نصب کردید، لازم است که بعضی فایل‌های خود را به سیستم عامل جدید منتقل کنید. برای انجام این کار چند روش پیشنهاد می‌شود:

اولین و شاید ساده‌ترین راه حلی که به ذهن می‌رسد این است که فایل‌های خود را از طریق یک هارد اکسترنال به سیستم جدید منتقل کنید.

چنانچه مایل باشید می‌توانید از طریق یک شبکه‌ی اشتراک فایل، فایل‌ها را به پلت‌فرم جدید انتقال دهید.

اما این روش خیلی پیشنهاد نمی‌شود. دلیلش هم ساده است. اگر یک سیستم مجهز به ویندوز در شبکه به باج‌افزار (ransomware) آلوده شده باشد، این بدافزار به تمام فایل‌های شما نفوذ خواهد کرد.

خوشبختانه سرویس‌های اینترنتی موجود می‌توانند عملیات انتقال فایل را انجام دهند. اگر تعداد فایل‌های شما برای انتقال زیاد باشد، در استفاده از دراپ باکس (Dropbox) و SpiderOak محدودیت خواهید داشت .اما وجود بیت تورنت (BitTorrent) می‌تواند مشکل را تا حدودی حل کند.

استفاده از نسخه‌ی رایگان بیت‌تورنت با محدودیت‌های زیادی در انتقال فایل همراه است. البته این محدودیت‌ها واقعا غیر منصفانه است چرا که شما قرار نیست از سرورهای تورنت استفاده کنید و فقط می‌خواهید از آن برای انتقال فایل بهره ببرید.

بزرگ‌ترین ایرادی که تورنت دارد این است که در مقایسه با کپی مستقیم داخل‌هارد، اطلاعات را با سرعتی خیلی کم انتقال می‌دهد. چنانچه محدودیت ISP هم داشته باشید، انتقال فایل خیلی کندتر از حالت معمول انجام خواهد شد. متاسفانه به علت این که نمی‌توان ترافیک‌های مجاز تورنت را از نوع غیرمجاز تفکیک کرد، از یک نسخه‌ی درمانی برای هر دو حالت استفاده می‌شود.

اگر از بابت طول کشیدن زمان نگرانی ندارید و اشکالی نمی‌بینید که رایانه‌ی شما یک شب روشن باقی بماند می‌توانید از بیت تورنت استفاده کنید.
انتخاب جایگزین برای آفیس

در استفاده‌ی شخصی از رایانه، بحث مدیریت اسناد و مدارک از اهمیت بالایی برخوردار است. ممکن است انتظار داشته باشید که نرم‌افزارهای مایکروسافت آفیس روی لینوکس قابل نصب باشند اما در واقع چنین نیست.

خیلی قاطع می‌توان گفت که هیچ نسخه‌ای از مایکروسافت‌ آفیس برای لینوکس وجود ندارد. با این حساب باز هم جای نگرانی نیست. چرا که با کمک آفیس تحت وب می‌توانید کار خود را راه بیاندازید و اگر هم اصرار دارید که یک نرم‌افزار آفلاین داشته باشید می‌توانید از دو نسخه‌ی آفلاین که در ادامه به معرفی آن خواهیم پرداخت، استفاده کنید.
اوپن آفیس (OpenOffice) یا لیبره آفیس (LibreOffice)؟ کدام یک انتخاب بهتری است؟

بیایید نگاه عمیقی به این دو برنامه داشته باشیم. با وجود آن که اوپن آفیس و لیبره آفیس اغلب با یکدیگر اشتباه می‌شوند، تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند.

داستان به سال 1999 برمی‌گردد. در آن زمان شرکت آمریکایی Sun Microsystems از یک استارتاپ آلمانی به نام StarDivision خواست که روی یک برنامه‌ی متن باز به نام StarOffice کار کند. Sun به سرعت نام برنامه را به OpenOffice تغییر داد و آن را در انجمن برنامه‌های متن باز ارائه کرد و این برنامه با اسقبال فوق العاده‌ای مواجه شد.

اما این نسخه‌ی همه چیز تمام نتوانست سود مالی برای سازندگان خود فراهم کند. در سال 2010، اوراکل شرکت Sun را خریداری کرد.

اوراکل یکی از طرفداران سرسخت برنامه‌های متن باز است. بعد از گذشت چند سال، توسعه‌دهندگان اوپن آفیس، نقص‌های آن را رفع کردند و اسم برنامه را لیبره آفیس گذاشتند. از آن به بعد اوپن آفیس رقیب سرسخت لیبره آفیس شد.

(دقیقا مشابه اتفاقی که برای MySQL افتاد. بعضی از توسعه دهندگان ناراضی از MySQL نقص‌های آن را برطرف کردند و رقیب جدیدی به نام MariaDB برای آن ساختند.)

اوراکل هم از صرافت حفظ اوپن آفیس افتاد و در سال 2011 آن را به بنیاد آپاچی واگذار کرد که از آن زمان تا کنون زیر نظر این بنیاد قرار دارد.

از نظر ارزش‌گذاری رسمی‌ هر دو محصول جایگاه برابری دارند. با هر دوی آن‌ها می‌توان مانند پاورپوینت مطلبی را ارائه داد یا مانند اکسل با صفحات گسترده سر و کار داشت و نمودار رسم کرد. البته لیبره آفیس امتیازاتی نسبت به اوپن آفیس دارد.

در توسعه‌ی لیبره آفیس از استراتژی بهتری استفاده شده و همین موضوع باعث شده است که در زمینه‌ی امنیت و عملکرد، بروزرسانی سریع‌تری داشته باشد. لیبره آفیس حتی از مایکروسافت آفیس هم عملکرد رضایت‌بخش‌تری دارد و از لحاظ ظاهری نسبت به مایکروسافت زیباتر است.

به همین دلیل دو توزیع اوبونتو و لینوکس مینت (Linux Mint) جزو پرطرفدارترین توزیع‌ها است. چرا که لیبره آفیس را در برنامه‌های پیش‌فرض خود دارند. بنابراین پس از مهاجرت به لینوکس نگران نصب آفیس نباشید.
سازگاری با اسناد مایکروسافت آفیس

در اکثر مواقع، لیبره آفیس سازگاری خوبی نسبت به مایکروسافت آفیس از خود نشان داده است. البته این امکان وجود دارد در بعضی مواقع مجبور شوید فایل مایکروسافت را در لینوکس ویرایش کنید.

اما در اینجا نکته‌ای وجود دارد که باید به آن توجه کنید؛ چنانچه با سندی کار می‌کنید که در آن VBA (اپلیکیشن‌های ویژوال‌بیسیک) به کار رفته یا از ماکروها برای فعال سازی‌های خودکار استفاده شده است، در لیبره آفیس با مشکل مواجه خواهید شد. چرا که لیبره آفیس به علت وجود تفاوت‌های اساسی در زبان برنامه‌نویسی، سازگاری خیلی کمی با این نوع فایل‌ها دارد.

راه‌اندازی مایکروسافت آفیس

آخرین نسخه‌ای که مایکروسافت برای آفیس ارائه داده، فوق‌العاده است. اگر شما باز هم اصرار دارید که از مایکروسافت آفیس استفاده کنید، کاملا حق دارید.

متاسفانه امکان استفاده از مایکروسافت آفیس 2013  توسط لینوکس CrossOver یا Wine امکان پذیر نیست. اما روی نسخه مایکروسافت آفیس 2010 می‌توانید حساب کنید و آن را از طریق لینوکس CrossOver اجرا کنید. برنامه‌ی virtual machine هم می‌تواند در راه‌اندازی مایکروسافت آفیس به شما کمک کند.
استفاده از آفیس به صورت آنلاین

این هم گزینه‌ی دیگری برای انتخاب است. البته منظور آن نسخه از آفیس است که در مرورگر شما قابل اجرا باشد. در حال حاضر دو برنامه‌ی معروف Google Docs و Zoho در محیط وب کاربرد دارند.

Office Online گزینه‌ی دیگری است که توسط مایکروسافت ساخته شده اما به اندازه دو برنامه‌ی قبلی شناخته شده نیست و شما می‌توانید به صورت رایگان از آن استفاده کنید.
استفاده‌ی شخصی از لینوکس

هر چند خیلی از برنامه‌ها دقیقا همان کارآیی که در ویندوز دارند را در لینوکس از خود نشان نمی‌دهند، باز هم لینوکس یک پلت‌فرم بسیار خوب برای کاربرهای شخصی محسوب می‌شود. ضمن این که از ویندوز سریع‌تر بوده و امنیت بیشتری دارد.

در حالی که با مهاجرت از ویندوز به لینوکس، بعضی از قابلیت‌های ویندوز را از دست می‌دهید، باز هم لینوکس تجربه‌ای است که ارزش این مهاجرت را دارد.


همه چیز درباره مهاجرت از ویندوز به لینوکس

شاید بتوان ادعا کرد که ویندوز 10 به عنوان موفق‌ترین نسخه‌ی ویندوز تا کنون شناخته شده است. چرا که نسبت به نسخه‌های قبلی ویندوز سریع‌تر عمل می‌کند، گزینه‌های متنوع بیشتری دارد و از امنیت بالاتری برخوردار است.

اما روی دیگر سکه هم وجود دارد. این بار مایکروسافت تشنه‌تر از همیشه به دنبال اطلاعات خصوصی کاربران است. مایکروسافت می‌خواهد بداند که شما از کدام نرم‌افزارها استفاده می‌کنید و در چه فاصله‌ی زمانی بروزرسانی‌ها را انجام می‌دهید و در نهایت این که ویندوز 10 همچنان یک ویندوز است و در برابر ویروس‌ها و بدافزارها مقاومت چندانی ندارد.

به همین دلایل، خیلی از کاربران ویندوز پس از مدتی ‌ترجیح می‌دهند که به لینوکس مهاجرت کنند. در ادامه راهکارهایی را به شما پیشنهاد خواهیم داد تا با خیال راحت وارد دنیای لینوکسی‌ها شوید:
توزیع مناسبی از لینوکس را انتخاب کنید

در طول 20 سال گذشته، لینوکس از یک پدیده‌ی غیر قابل درک به یک سیستم عامل مناسب برای بسیاری از کاربران شناخته شده است.

اوایل که لینوکس به عنوان سیستم عامل به دنیا معرفی شد، با سخت‌افزارها چندان سازگاری نداشت، ضمن این که با نقص‌هایی همراه بود. طبیعتا با چنین ویژگی‌هایی اقبال عموم به سیستم عامل‌های مرسومی ‌چون ویندوز و مکینتاش بیشتر بود. اما اکنون لینوکس به مرحله‌ای رسیده است که راه‌اندازی و استفاده از آن به سادگی ویندوز و OS X است.

با وجود این که هزاران توزیع متنوع از لینوکس در دسترس است، اما بیشتر آن‌ها به عنوان یک سیستم عامل مناسب محسوب نمی‌شوند. بعضی از این توزیع برای انجام اهداف خاصی مانند ساخت جلوه‌های دیجیتالی یا مقاصد علمی ایجاد شده‌اند. بعضی توزیع‌ها مانند Devuan برای ساخت بیانیه‌های سیاسی کاربرد دارند. بعضی از توزیع‌ها هم مانند توزیع هانا مونتانا و توزیع جاستین بیبر جنبه‌ی شوخی دارند‌‌.

به همین دلیل تعداد کاربران بعضی از این توزیع‌ها انگشت‌شمار هستند. برای انتخاب یک توزیع مناسب به منظور انجام کارهای مرسوم، بهتر است روی توزیعی تمرکز کنید که بیشترین تعداد کاربر را دارد. در حال حاضر توزیع اوبونتو (و دیگر توزیع‌های اوبونتو مانند) توانسته است محبوب‌ترین توزیع از نظر کاربران شناخته شود.

حتی این امکان برای شما فراهم است که از ابتدا رایانه‌ای بخرید که اوبونتو در آن نصب شده است. برای مثال، کمپانی Dell که یک تولید کننده مطرح رایانه است، در بعضی از محصولات خود اوبونتو را نصب کرده است.

البته در اکثر نسخه‌های تجاری لینوکس، توزیع اوبونتو و دیگر توزیع‌های اوبونتو-محور وجود دارد. چنانچه تمایل دارید از دیگر توزیع‌های لینوکس استفاده کنید ممکن است که درگیر پیچیدگی‌های آن‌ها شوید.
پرینتر و دیگر لوازم جانبی

شاید برای شما این سوال پیش بیاید که ارتباط لینوکس با سخت‌افزارهای جانبی مانند پرینتر، اسکنر و دیگر تجهیزات چگونه است.

در بعضی شرکت‌ها و ادارات برای خرید سیستم‌های رایانه خیلی هزینه نمی‌کنند و از مدل‌های ارزان‌قیمت استفاده می‌کنند. از طرفی این دستگاه‌ها با بعضی سخت‌افزارهای دیگر مانند کارت‌های گرافیک رده بالاسازگاری ندارند.

در مورد سازگاری لینوکس با سخت‌افزارها هیچ جای نگرانی وجود ندارد و به خوبی می‌تواند تجهیزات جانبی مانند هدست‌های USB، وب کم‌ها، کیبورد و ماوس را شناسایی کند.

حتی وقتی صحبت از پرینترها می‌شود، لینوکس می‌تواند عملکرد رضایت‌بخشی از خود نشان دهد. خوشبختانه به علت استفاده از سیستم یکپارچه‌ی CPUS در ساخت پرینترها، آن‌ها می‌توانند با پلت‌فرم‌های مختلف سازگار باشند. اما نکته‌ی تردیدآمیز ماجرا اینجا است که در وبسایت اوبونتو لیستی از پرینترهای سازگار با آن آورده شده است.

با این حال، برای این که خیال‌تان آسوده باشد می‌توانید از نرم‌افزار HP ePrint استفاده کنید. با کمک این برنامه می‌توان فایل‌های پیوست شده در ایمیل را چاپ کرد.
انتقال فایل‌ها از ویندوز به لینوکس

پس از این که توزیع مورد نظر را در سیستم‌تان نصب کردید، لازم است که بعضی فایل‌های خود را به سیستم عامل جدید منتقل کنید. برای انجام این کار چند روش پیشنهاد می‌شود:

اولین و شاید ساده‌ترین راه حلی که به ذهن می‌رسد این است که فایل‌های خود را از طریق یک هارد اکسترنال به سیستم جدید منتقل کنید.

چنانچه مایل باشید می‌توانید از طریق یک شبکه‌ی اشتراک فایل، فایل‌ها را به پلت‌فرم جدید انتقال دهید.

اما این روش خیلی پیشنهاد نمی‌شود. دلیلش هم ساده است. اگر یک سیستم مجهز به ویندوز در شبکه به باج‌افزار (ransomware) آلوده شده باشد، این بدافزار به تمام فایل‌های شما نفوذ خواهد کرد.

خوشبختانه سرویس‌های اینترنتی موجود می‌توانند عملیات انتقال فایل را انجام دهند. اگر تعداد فایل‌های شما برای انتقال زیاد باشد، در استفاده از دراپ باکس (Dropbox) و SpiderOak محدودیت خواهید داشت .اما وجود بیت تورنت (BitTorrent) می‌تواند مشکل را تا حدودی حل کند.

استفاده از نسخه‌ی رایگان بیت‌تورنت با محدودیت‌های زیادی در انتقال فایل همراه است. البته این محدودیت‌ها واقعا غیر منصفانه است چرا که شما قرار نیست از سرورهای تورنت استفاده کنید و فقط می‌خواهید از آن برای انتقال فایل بهره ببرید.

بزرگ‌ترین ایرادی که تورنت دارد این است که در مقایسه با کپی مستقیم داخل‌هارد، اطلاعات را با سرعتی خیلی کم انتقال می‌دهد. چنانچه محدودیت ISP هم داشته باشید، انتقال فایل خیلی کندتر از حالت معمول انجام خواهد شد. متاسفانه به علت این که نمی‌توان ترافیک‌های مجاز تورنت را از نوع غیرمجاز تفکیک کرد، از یک نسخه‌ی درمانی برای هر دو حالت استفاده می‌شود.

اگر از بابت طول کشیدن زمان نگرانی ندارید و اشکالی نمی‌بینید که رایانه‌ی شما یک شب روشن باقی بماند می‌توانید از بیت تورنت استفاده کنید.
انتخاب جایگزین برای آفیس

در استفاده‌ی شخصی از رایانه، بحث مدیریت اسناد و مدارک از اهمیت بالایی برخوردار است. ممکن است انتظار داشته باشید که نرم‌افزارهای مایکروسافت آفیس روی لینوکس قابل نصب باشند اما در واقع چنین نیست.

خیلی قاطع می‌توان گفت که هیچ نسخه‌ای از مایکروسافت‌ آفیس برای لینوکس وجود ندارد. با این حساب باز هم جای نگرانی نیست. چرا که با کمک آفیس تحت وب می‌توانید کار خود را راه بیاندازید و اگر هم اصرار دارید که یک نرم‌افزار آفلاین داشته باشید می‌توانید از دو نسخه‌ی آفلاین که در ادامه به معرفی آن خواهیم پرداخت، استفاده کنید.
اوپن آفیس (OpenOffice) یا لیبره آفیس (LibreOffice)؟ کدام یک انتخاب بهتری است؟

بیایید نگاه عمیقی به این دو برنامه داشته باشیم. با وجود آن که اوپن آفیس و لیبره آفیس اغلب با یکدیگر اشتباه می‌شوند، تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند.

داستان به سال 1999 برمی‌گردد. در آن زمان شرکت آمریکایی Sun Microsystems از یک استارتاپ آلمانی به نام StarDivision خواست که روی یک برنامه‌ی متن باز به نام StarOffice کار کند. Sun به سرعت نام برنامه را به OpenOffice تغییر داد و آن را در انجمن برنامه‌های متن باز ارائه کرد و این برنامه با اسقبال فوق العاده‌ای مواجه شد.

اما این نسخه‌ی همه چیز تمام نتوانست سود مالی برای سازندگان خود فراهم کند. در سال 2010، اوراکل شرکت Sun را خریداری کرد.

اوراکل یکی از طرفداران سرسخت برنامه‌های متن باز است. بعد از گذشت چند سال، توسعه‌دهندگان اوپن آفیس، نقص‌های آن را رفع کردند و اسم برنامه را لیبره آفیس گذاشتند. از آن به بعد اوپن آفیس رقیب سرسخت لیبره آفیس شد.

(دقیقا مشابه اتفاقی که برای MySQL افتاد. بعضی از توسعه دهندگان ناراضی از MySQL نقص‌های آن را برطرف کردند و رقیب جدیدی به نام MariaDB برای آن ساختند.)

اوراکل هم از صرافت حفظ اوپن آفیس افتاد و در سال 2011 آن را به بنیاد آپاچی واگذار کرد که از آن زمان تا کنون زیر نظر این بنیاد قرار دارد.

از نظر ارزش‌گذاری رسمی‌ هر دو محصول جایگاه برابری دارند. با هر دوی آن‌ها می‌توان مانند پاورپوینت مطلبی را ارائه داد یا مانند اکسل با صفحات گسترده سر و کار داشت و نمودار رسم کرد. البته لیبره آفیس امتیازاتی نسبت به اوپن آفیس دارد.

در توسعه‌ی لیبره آفیس از استراتژی بهتری استفاده شده و همین موضوع باعث شده است که در زمینه‌ی امنیت و عملکرد، بروزرسانی سریع‌تری داشته باشد. لیبره آفیس حتی از مایکروسافت آفیس هم عملکرد رضایت‌بخش‌تری دارد و از لحاظ ظاهری نسبت به مایکروسافت زیباتر است.

به همین دلیل دو توزیع اوبونتو و لینوکس مینت (Linux Mint) جزو پرطرفدارترین توزیع‌ها است. چرا که لیبره آفیس را در برنامه‌های پیش‌فرض خود دارند. بنابراین پس از مهاجرت به لینوکس نگران نصب آفیس نباشید.
سازگاری با اسناد مایکروسافت آفیس

در اکثر مواقع، لیبره آفیس سازگاری خوبی نسبت به مایکروسافت آفیس از خود نشان داده است. البته این امکان وجود دارد در بعضی مواقع مجبور شوید فایل مایکروسافت را در لینوکس ویرایش کنید.

اما در اینجا نکته‌ای وجود دارد که باید به آن توجه کنید؛ چنانچه با سندی کار می‌کنید که در آن VBA (اپلیکیشن‌های ویژوال‌بیسیک) به کار رفته یا از ماکروها برای فعال سازی‌های خودکار استفاده شده است، در لیبره آفیس با مشکل مواجه خواهید شد. چرا که لیبره آفیس به علت وجود تفاوت‌های اساسی در زبان برنامه‌نویسی، سازگاری خیلی کمی با این نوع فایل‌ها دارد.

راه‌اندازی مایکروسافت آفیس

آخرین نسخه‌ای که مایکروسافت برای آفیس ارائه داده، فوق‌العاده است. اگر شما باز هم اصرار دارید که از مایکروسافت آفیس استفاده کنید، کاملا حق دارید.

متاسفانه امکان استفاده از مایکروسافت آفیس 2013  توسط لینوکس CrossOver یا Wine امکان پذیر نیست. اما روی نسخه مایکروسافت آفیس 2010 می‌توانید حساب کنید و آن را از طریق لینوکس CrossOver اجرا کنید. برنامه‌ی virtual machine هم می‌تواند در راه‌اندازی مایکروسافت آفیس به شما کمک کند.
استفاده از آفیس به صورت آنلاین

این هم گزینه‌ی دیگری برای انتخاب است. البته منظور آن نسخه از آفیس است که در مرورگر شما قابل اجرا باشد. در حال حاضر دو برنامه‌ی معروف Google Docs و Zoho در محیط وب کاربرد دارند.

Office Online گزینه‌ی دیگری است که توسط مایکروسافت ساخته شده اما به اندازه دو برنامه‌ی قبلی شناخته شده نیست و شما می‌توانید به صورت رایگان از آن استفاده کنید.
استفاده‌ی شخصی از لینوکس

هر چند خیلی از برنامه‌ها دقیقا همان کارآیی که در ویندوز دارند را در لینوکس از خود نشان نمی‌دهند، باز هم لینوکس یک پلت‌فرم بسیار خوب برای کاربرهای شخصی محسوب می‌شود. ضمن این که از ویندوز سریع‌تر بوده و امنیت بیشتری دارد.

در حالی که با مهاجرت از ویندوز به لینوکس، بعضی از قابلیت‌های ویندوز را از دست می‌دهید، باز هم لینوکس تجربه‌ای است که ارزش این مهاجرت را دارد.


چگونه مک آدرس خود را در ویندوز تغییر دهیم؟

 نمی‌توان این حقیقت را نادیده گرفت که تنظیمات مربوط به شبکه روی کامپیوتر، چندان ساده و جذاب نیست و همواره این احتمال وجود دارد که با یک اشتباه کوچک، دسترسی شما به اینترنت قطع شود.

با این حال، اگر با شرایطی مواجه شده‌اید که نیازمند تغییر MAC address خود هستید، باید گفت که خوشبختانه روند کار تا زمانی که بدانید چه کاری انجام می‌دهید، بسیار ساده و کوتاه خواهد بود.
مک آدرس چیست؟

مک آدرس یک عنصر حیاتی در شبکه‌های کابلی و بی‌سیم است. به منظور ارسال اطلاعات در شبکه، از مک آدرس به عنوان روشی برای شناسایی دستگاه مقصد استفاده می‌شود. هر دستگاه در شبکه دارای مک آدرس منحصر به فرد است به همین دلیل می‌توانید مطمئن باشید که اطلاعات ارسال شده به درستی در اختیار دستگاه مورد نظر قرار می‌گیرد.

مک آدرس کارت‌های شبکه، در طول فرآیند تولید به آن‌ها اختصاص می‌یابد. به عنوان مثال برخی از شرکت‌ها یک رشته‌‌ی ترکیبی از حرف و رقم را به عنوان یک شناسه به ابتدای مک آدرس اضافه می‌کنند.

با وجود ارتباط نزدیک بین آدرس‌های IP، حقیقتی که در مورد مک آدرس‌ها وجود دارد و آن‌ها را به ابزاری قدرتمند برای مدیران شبکه به هنگام حل مشکلات مبدل ساخته، عدم تغییر و ثبات آدرس مک است. البته اگر دانش مورد نیاز را داشته باشید، می‌توانید کد دوازده رقمی آن را هر زمان که لازم باشد تغییر دهید.
چرا باید مک آدرس خود را تغییر دهیم؟

دلایل زیادی وجود دارد که شما را مجبور به انجام این کار می‌کند. مثلا، اگر ISP شما یا مدیر سیستم، دسترسی به اینترنت را برای دستگاهی با مک آدرسی خاص محدود کرده باشد، ممکن است با جایگزینی کارت شبکه‌ی اصلی خود، متوجه شوید که نمی‌توانید به اینترنت دسترسی داشته باشید. حل این مشکل برای مدیر شبکه یا یک شرکت ممکن است چند لحظه بیشتر طول نکشد. شما هم می‌توانید با صرف زمان بیشتری نسبت به آن‌ها و ظرف مدت چند دقیقه، مک آدرس خود را تغییر دهید.

حفظ حریم خصوصی از دیگر علل این کار است. کارشناسان امنیت شبکه، این موضوع را مطرح کردند که مک آدرس می‌تواند به عنوان یک تهدید امنیتی محسوب شود. اما تغییر مک آدرس مربوط به دستگاه‌ها، هکرها را در ردیابی حرکات شما در شبکه با مشکل مواجه می‌سازد.

البته برخی از افراد از مک آدرس به منظور انجام اقدامات غیر قانونی استفاده می‌کنند، بنابراین تغییر آن در برخی از کشورها غیر قانونی است. تغییر مک آدرس به خودی خود قانونی است اما استفاده از آن در فعالیت‌های غیر مجاز، می‌تواند شما را با مشکلاتی مواجه سازد.
چگونه مک آدرس خود را در ویندوز 10 تغییر دهیم؟

به منظور تغییر مک آدرس در windows 10 ابتدا، در نوار جستجو عبارت Device Manager را تایپ کرده و روی قسمت Control Panel، که به عنوان نتیجه‌ی جستجو نمایش می‌یابد، کلیک کنید. در آن پنجره، به قسمت مربوط به Network Adapters بروید و کانکشنی را که امکان تغییر مک آدرس را برای شما فراهم می‌کند، انتخاب کنید. از آنجایی که اجزاء مربوط به شبکه‌های کابلی و بی‌سیم از یکدیگر مجزا هستند، ممکن است آدرس‌های متفاوتی داشته باشند. بنابراین مطمئن شوید که گزینه‌ی درست را انتخاب می‌کنید.

مک آدرس

روی دستگاه مورد نظر، دوبار کلیک کنید. با این کار برای شما پنجره‌ی جدیدی باز خواهد شد که مربوط به آن دستگاه خاص است. به قسمت فوقانی سربرگ Advanced، بروید و لیست موجود در زیر عبارت Property را پیمایش کنید تا گزینه‌ی Network Address را بیابید. ممکن است به جای Network Address، گزینه‌ی Locally Administered Address جایگزین شده باشد.

مک ادرس

مقدار radio dialog را از Not Present به Value تغییر دهید و در فیلد مربوطه، MAC address جدید خود را وارد کنید و سپس کلید ok را بزنید. به منظور بررسی نتایج اقدامات خود، می‌توانید Command Prompt را باز کرده و عبارت “getmac” را تایپ کنید. با این کار کلیه‌ی آدرس‌هایی را که در سیستم شما وجود دارد، مشاهده خواهید کرد.

مک ادرس
چگونه از یک MAC Address Generator استفاده کنیم؟

برخی مواقع کارت شبکه برای شما اجازه‌ی استفاده از روش بالا به منظور تغییر مک آدرس را صادر نمی‌کند. در این هنگام، بهترین روش، استفاده از یک مولد مک آدرس یا MAC Address Generator است که با نام MAC address changer نیز شناخته می‌شود.

NoVirusThanks MAC Address Changer، ابزاری رایگان است که می‌توانید آن را دانلود کرده و با استفاده از آن مک آدرس مربوط به کارت شبکه‌ی خود را به یک رشته مشخص یا تصادفی تغییر دهید. این نرم‌افزار دارای ظاهری تمیز و عاری از هرگونه بهم ریختگی است و می‌توانید روی کاری که انجام می‌دهید تمرکز کرده و آن را به بهترین شکل ممکن به انجام برسانید. بنابراین استفاده از این ابزار می‌تواند برای افرادی که اعتماد به نفس لازم برای این قبیل کارها ندارند، بهترین گزینه باشد.

مک ادرس

علاوه بر آن، ممکن است بیشتر کاربران با Technitium MAC Address Changer به خوبی آشنایی داشته باشند و از آن به عنوان بهترین راه حل برای انجام این کار استفاده کنند. گزینه‌های اضافی موجود در این ابزار ممکن است کمی ترسناک به نظر برسند اما، هر کدام از آن‌ها کاربرد‌های مخصوص به خود دارند و در صورتی که شما فقط به دنبال روشی سریع برای تغییر مک آدرس خود هستید، چندان سردرگم کننده نیستند.

مک ادرس
می‌توانید مک آدرس خود را به آسانی تغییر دهید

مک آدرس بخشی است که اغلب در مواقع تشخیص هویت دیجیتالی شما نادیده گرفته می‌شود اما همانگونه که در بالا ثابت کردیم، کنترل و تنظیم آن بسیار ساده است.

به ما بگویید چرا شما می‌خواهید مک آدرس خود را تغییر دهید؟ و آیا این مقاله توانسته است به شما در این زمینه کمک کند؟ آیا نکته‌ای در مورد مک آدرس وجود دارد که ما در این مقاله به آن اشاره‌ نکرده‌ایم؟ نظرات خود را در بخش دیدگاه‌ها با ما به اشتراک بگذارید.